Годинава во која влеговме, ќе одбележиме 30 години од независноста на Македонија. Триесет години не се малку, но ако се свртиме назад, нема да најдеме големо задоволство од учинокот. Сме можеле и многу повеќе и многу подобро. А кога зад себе имаме доволна временска дистанца за да си ги провериме слабите точки, нејасно е зошто продолжуваме со истите грешки.
Честопати слушаме дека на Македонија никогаш не ѝ било лесно. Ако во таа вековна тешкотија некој можел да ѝ ги олесни работите на земјата, тоа сигурно биле нејзините деца. Ама ако нејзините деца биле и остануваат поделени по секакви основи, работите за Македонија не можеле и нема да стануваат полесни, туку само потешки.
Примерот со актуелниот спор со Бугарија е одличен за споредба. Таму, политичките ривали душа си вадат едни на други во беспоштедна меѓупартиска битка за да го дофатат кокпитот на државата на претстојните избори.
Ама кога станува збор за националните интереси, не само што го стивнуваат децибелите на кавгите, не само што ги спуштаат мечевите, туку во совршена хармонија и без фалширање пеат еден ист рефрен. Не случајно мотото на Бугарија е „Единството ја прави силата“.
Ако по ова треба да оценуваме дали и колку сме браќа, први или втори братучеди, може да се рече дека не сме ни далечни роднини. Тотално сме различни.
Кај нас единството е непостоечка категорија. Се спомнува во пригодни политички говори, убаво звучи распослано на хартија, ама во практика го нема. Иронијата на нашето „напредување“ е во постојаното назадување во приврзаноста кон единството, во оддалечувањето од помирувањето и од секаков обид да се разбереме на фин и цивилизиран начин.
Иако сме имале многу тригер-моменти, загуби на значајни личности, загуби во воен конфликт, загуби во природи катастрофи, загуби во пандемија, иако сите тие јавно биле доживувани и оценети како отрезнувачки и пресвртни моменти по кои мора да свртиме нов лист, по кои единството и разбирањето конечно ќе ги ставиме во врвот на приоритетите, сето тоа брзо спласнувало, оставено за некоја следна шанса.
Голем неуспех е што за 30 години не најдовме точка на спојување, не создадовме сидро на внатрешна кохезија што ќе ја држи државата стабилна наспроти сите бури и неволји. Нашето „сидро“ наликува на вербален отров во доволен број непопишани дози, кои ќе ни обезбедат сигурно вековно опстојување во поларизира агонија.
Целата колумна на Катерина Блажевска на „Призма“ на следниот линк.