Ви пренесуваме дел од колумната на Ѕвездан Георгиевски за Призма:
И Оскарот оди кај… Да, штета е што во овој контекст од оскаровскиот подиум не се слушна насловот на нашиот филм „Медена земја“. Ќе беше тоа едно убаво заокружување на и онака супер-успешниот македонски филмски сон.
Сепак, без никаква намера да го релативизираме најпопуларното светско филмско признание и да бараме некакви нефилмски оправдувања зошто Оскарот нѐ заобиколи, првите впечатоци од неговото 92. издание веројатно заслужуваат мал обид за анализа.
За многумина, ненадејната, би рекле апсолутна победа на (јужно)кореанскиот филм „Паразит“ (најдобар филм, најдобар интернационален филм, најдобра режија и најдобро сценарио) го покажува она речиси неподносливо приближување на естетските вредности меѓу американскиот (англосаксонскиот) и неамериканскиот филм.
Во прилог на оваа теза оди и фактот дека годинава за првпат категоријата „најдобар странски филм“ се преименува во „најдобар интернационален филм“, со образложение на организаторите дека „во странскиот филм повеќе нема ништо странско“. Со оваа логика на извесен начин се губи и онака тенката граница меѓу филмот како уметнички израз и филмот како индустрија за забава, затоа што токму во категоријата „странски филм“ неретко можеше да се протне вистински филмски бисер, толку редок во американскиот филмски мејнстрим. А „Медена земја“ може да биде сѐ, само не може да биде американски филм!
Во таа смисла, Оскарот, колку и да ни изгледа привлечно, не е одраз (само) на уметничкиот впечаток што едно филмско дело го остава, туку многу повеќе на севкупната филмска индустрија и на шоу-бизнисот, воопшто. Затоа врачувањето на Оскарите е најгламурозната забава на светот и затоа „црвениот тепих“ тука има речиси подеднакво значење како што имаат и оценките на Американската академија за филм.
Целата колумна на Призма на следниот линк.