Потрошивме речиси еден месец во дискусии за преодна влада. Преодни влади задолжени да спроведат избори, кои ќе добијат преодна оценка за кредибилност, вообичаено се синоним за земји во политичка криза.
Македонија беше во таква криза во 2015 година, кога на барање на тогашната опозиција со Пржинскиот договор беше договорено функционирање на таква техничка влада. Беше тоа во времето кога „бомбите“ го открија целиот раскош на изборни манипулации – од сместување по неколку десетици „човечиња“ од Пустец на една адреса, „влечење за уши“ на избирачи, закани за бркање од работа, сè до барање начини како да се отворат запечатени вреќи со изборен материјал.
Стравот на тогашната опозиција од уште еден изборен циклус во кој ќе биде погазена волјата на гласачите преку изборен инженеринг, купени, исплашени или уценети гласачи, блокирани лифтови и други досетки, беше надминат преку решение за преодна влада, во која свое кадровско „око и уво“ ќе има и опозицијата во точно утврдени ресори. По барање на тогашната власт, тој модел за сто дена преодна влада влезе и во законската регулатива, што значи дека од еднократно и кризно, се претвори во трајно решение.
Денеска може да дебатираме дали на земја што чека одлука за почеток на преговори со ЕУ ѝ треба преодна влада за да спроведе фер и демократски изборен процес? Не би требало. Но, ако ја прашате опозицијата – ќе рече да. И некоја идна опозиција можеби ќе рече – да! Сè додека постои недоверба во спроведувањето на процесот, овој модел ќе биде нужност.
Целата колумна на Катерина Блажевска за Призма, прочитајте ја тука